سرما...

سرم را در یقه بیستر فرو می برم ،سرما دستانم را بی حس کرده بود و من در نقش عادلی در میان آنها حکم می کردم که به نوبت در گرمای آغوش جیب آرام بگیرند و دیگری سنگینی بار کیف را به دوش بکشد...هر چه قدم هارا ارام می کردم و راه را طولانی تر چشمانم از سوز سرما برق می زد ..همانند کسی که در تاریکی زندگی افتاده و نورضعیفی می بیند وبا انرژی و بدون توجه به شرایط به سمتش می دود