تنهایی..مرگ...

بعضی وقتها انگار لازم است ..

لازم است دورباشیم از همه ..

بعضی وقتها یک قلم و دفتر برداری در غار تنهاییت را باز کنی ..

بروی ان توبنشینی و بنویسی و خود بخوانی ..بی هیچ مخاطبی...

خودت باشی و افکارت ..بدون هیچ خبری از ان بیرون ...

دور از هیاهوی مجازی این روزهاو ادم های اشتباه اطرافت...

بنشینی و حالت بد شود و کمی هم گریه کنی ..​​​​​

اری گریه کنی و

بخندی و

دلتنگ شوی...

بدون انکه بخواهی برای کسی توضیح دهی...

نیازی است برایمان ..برای شناختن ادم های اطرافمان ...

بمانیم و بمیریم و ببینیم که چه کسی یادمان کرد و چه کسی...

شاید یک روز پس از مرگم...

در یک پستوی نم ناک درزیرزمین یک خانه قدیمی ..

ببیند چشمانشان دردهای جوهر شده بر روی کاغذم را ؛ببینند چه کردند و گمان کردند من دلی از سنگ دارم و هیچ خیالم نیست...

بدون انکه بدانند ان قلب تکه تکه شد از نامهری هایشان؛

و گمانه ای شد و مجسمه مرگم را سیقل بخشید...

سوگند.